بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ

بنام خدايى كه هم رحمتى عام دارد و هم رحمتى خاص به نيكان.

يَٰٓأَيَّتُهَا ٱلنَّفۡسُ ٱلۡمُطۡمَئِنَّةُ

تو اى جان با ايمان.

ٱرۡجِعِيٓ إِلَىٰ رَبِّكِ رَاضِيَةٗ مَّرۡضِيَّةٗ

خشنود و پسنديده به سوى پروردگارت باز گرد.

فَٱدۡخُلِي فِي عِبَٰدِي

و به صف بندگان من درآى.

وَ ٱدۡخُلِي جَنَّتِي

و به بهشت من در آى.

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ لَآ أُقۡسِمُ بِهَٰذَا ٱلۡبَلَدِ

به نام خداى رحمان و رحيم،؛ گو اينكه حاجت به سوگند نيست ولى به اين شهر (مكه) سوگند مى‌خورم.

وَ أَنتَ حِلُّۢ بِهَٰذَا ٱلۡبَلَدِ

شهرى كه تو در آن ساكن هستى.

وَ وَالِدٖ وَ مَا وَلَدَ

و سوگند به آن پدرى كه اين شهر را بنا نهاد و فرزندى كه پديد آورد.

لَقَدۡ خَلَقۡنَا ٱلۡإِنسَٰنَ فِي كَبَدٍ

كه ما انسان را در رنج آفريده‌ايم.

أَيَحۡسَبُ أَن لَّن يَقۡدِرَ عَلَيۡهِ أَحَدٞ

آيا گمان مى‌كند احدى بر او قدرت ندارد؟.

يَقُولُ أَهۡلَكۡتُ مَالٗا لُّبَدًا

نتيجه اين انكار معادلش اين شد كه وقتى اندك مالى را انفاق نمود از در منت‌گذارى گفت مال‌ بسيارى را از دست دادم.

أَيَحۡسَبُ أَن لَّمۡ يَرَهُۥٓ أَحَدٌ

آيا پنداشته كه احدى او (و انفاق او) را نمى‌بيند.

أَلَمۡ نَجۡعَل لَّهُۥ عَيۡنَيۡنِ

آيا براى او دو چشم قرار نداديم؟.

وَ لِسَانٗا وَ شَفَتَيۡنِ

و يك زبان و دو لب؟.

وَ هَدَيۡنَٰهُ ٱلنَّجۡدَيۡنِ

و او را به خير و شرش هدايت نموديم.

فَلَا ٱقۡتَحَمَ ٱلۡعَقَبَةَ

پس چرا به مجاهده و كارهاى دشوار اقدام نكرد؟.

وَ مَآ أَدۡرَىٰكَ مَا ٱلۡعَقَبَةُ

و تو چه مى‌دانى كه منظور از كار دشوار چيست؟.

فَكُّ رَقَبَةٍ

آزاد كردن برده.

أَوۡ إِطۡعَٰمٞ فِي يَوۡمٖ ذِي مَسۡغَبَةٖ

و يا در روز قحطى سير كردن گرسنگان.

يَتِيمٗا ذَا مَقۡرَبَةٍ

يتيمى از خويشاوندان را.

أَوۡ مِسۡكِينٗا ذَا مَتۡرَبَةٖ

يا مسكينى خاك‌نشين را غذا دادن.

ثُمَّ كَانَ مِنَ ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ وَ تَوَاصَوۡاْ بِٱلصَّبۡرِ وَ تَوَاصَوۡاْ بِٱلۡمَرۡحَمَةِ

تا از آن كسانى شود كه ايمان آوردند و يكديگر را به صبر و ترحم سفارش كردند.

أُوْلَٰٓئِكَ أَصۡحَٰبُ ٱلۡمَيۡمَنَةِ

آنها اصحاب يمين هستند.

وَ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ بِ‍َٔايَٰتِنَا هُمۡ أَصۡحَٰبُ ٱلۡمَشۡ‍َٔمَةِ

و كسانى كه آيه‌هاى ما را منكر شده‌اند اهل شئامت و نحوستند.

عَلَيۡهِمۡ نَارٞ مُّؤۡصَدَةُۢ

كه آتشى سرپوشيده بر آنان احاطه دارد.

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ وَ ٱلشَّمۡسِ وَ ضُحَىٰهَا

بنام خداى رحمان و رحيم‌؛ سوگند به خورشيد و گسترش نور آن.

وَ ٱلۡقَمَرِ إِذَا تَلَىٰهَا

سوگند به ماه وقتى كه دنبال خورشيد مى‌رود.

وَ ٱلنَّهَارِ إِذَا جَلَّىٰهَا

و به روز سوگند وقتى كه همه جا را روشن مى‌سازد.

وَ ٱلَّيۡلِ إِذَا يَغۡشَىٰهَا

و به شب سوگند وقتى كه روى روز را مى‌پوشاند.

وَ ٱلسَّمَآءِ وَ مَا بَنَىٰهَا

و سوگند به آسمان و كسى كه آن را بنا كرده.

وَ ٱلۡأَرۡضِ وَ مَا طَحَىٰهَا

و سوگند به زمين و آنكه آن را بگسترد.

وَ نَفۡسٖ وَ مَا سَوَّىٰهَا

و سوگند به جان آدمى و آن كس كه آن را با چنان نظام كامل بيافريد.

فَأَلۡهَمَهَا فُجُورَهَا وَ تَقۡوَىٰهَا

و در اثر داشتن چنان نظامى خير و شر آن را به آن الهام كرد.

قَدۡ أَفۡلَحَ مَن زَكَّىٰهَا

(سوگند به اين آيات) كه هر كس جان خود را از گناه پاك سازد رستگار مى‌شود.

وَ قَدۡ خَابَ مَن دَسَّىٰهَا

و هر كس آلوده‌اش سازد زيانكار خواهد گشت.

كَذَّبَتۡ ثَمُودُ بِطَغۡوَىٰهَآ

طايفه ثمود از غرور و سركشى دعوت پيامبر خود صالح را تكذيب كردند.

إِذِ ٱنۢبَعَثَ أَشۡقَىٰهَا

هنگامى كه شقى‌ترين آنها برانگيخته شد.

فَقَالَ لَهُمۡ رَسُولُ ٱللَّهِ نَاقَةَ ٱللَّهِ وَ سُقۡيَٰهَا

و رسول خدا (صالح) گفت: اين ناقه آيت خداست از خدا بترسيد و آن را سيراب كنيد.

فَكَذَّبُوهُ فَعَقَرُوهَا فَدَمۡدَمَ عَلَيۡهِمۡ رَبُّهُم بِذَنۢبِهِمۡ فَسَوَّىٰهَا

آن قوم رسول را تكذيب و ناقه را پى كردند. خدا هم آنان را به كيفر ظلم و گناهشان هلاك ساخت و شهرشان را با خاك يكسان نمود.

وَ لَا يَخَافُ عُقۡبَٰهَا

و از عاقبت هلاكتشان پروايى نكرد.

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ وَ ٱلضُّحَىٰ

به نام خداوند بخشنده بخشايشگر.؛ سوگند به روز در آن هنگام كه نور خورشيد گسترده مى‌شود.

وَ ٱلَّيۡلِ إِذَا سَجَىٰ

و سوگند به شب هنگام كه سكونت و آرامش مى‌بخشد.

مَا وَدَّعَكَ رَبُّكَ وَ مَا قَلَىٰ

كه پروردگارت نور وحى را از تو قطع نكرده و تو را مورد خشم قرار نداده است.

وَ لَلۡأٓخِرَةُ خَيۡرٞ لَّكَ مِنَ ٱلۡأُولَىٰ

و مسلما آخرت براى تو از دنيا بهتر است.

وَ لَسَوۡفَ يُعۡطِيكَ رَبُّكَ فَتَرۡضَىٰٓ

و پروردگارت به زودى عطايى مى‌كند كه راضى شوى.

أَلَمۡ يَجِدۡكَ يَتِيمٗا فَ‍َٔاوَىٰ

آيا نبود كه تو را يتيم يافت و سپس پنا داده؟.

وَ وَجَدَكَ ضَآلّٗا فَهَدَىٰ

و آيا نبود كه راه به جايى نمى‌بردى قدم به قدم هدايتت كرد؟.

وَ وَجَدَكَ عَآئِلٗا فَأَغۡنَىٰ

و تهى دستت يافت پس بى‌نيازت نمود.

فَأَمَّا ٱلۡيَتِيمَ فَلَا تَقۡهَرۡ

حال كه چنين است پس هيچ يتيمى را از روى قهر خوار مشمار.

وَ أَمَّا ٱلسَّآئِلَ فَلَا تَنۡهَرۡ

و هيچ سائلى را مرنجان.

وَ أَمَّا بِنِعۡمَةِ رَبِّكَ فَحَدِّثۡ

و نعمت پروردگارت را با رفتار و گفتارت بازگو كن.